وقتي كه مرگ در شكم انسان دنده هاي بي گناهان را ديد.....

وقتي كه قهقهۀ انسان روي دشنه ها خون بي گناهان را ديد....

وقتي كه انسان وقت فرار از بدبختي سر راه خود استخوان بي گناهان را ديد.....

وقتي كه فرهنگ و تمدن در شكم مدعيانش گورستان بي گناهان را ديد.....

وقتي كه حس دلرحمي به زور در انسان خفه مي شود.....

وقتي كه خوي دد منشي جزو زندگي روزمره انسانها ميشود....

وقتي كه انسان به خاطر ذره اي لذت زودگذر راضي به منقرض شدن نسلي بي گناه ميشود....

و وقتي كه در مقابل انسانيت جبهۀ انسانها ديده ميشود....

ديگر هيچ چيز اهميت ندارد......